Η ΓΛYKΥΤΑΤΗ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΣ

Τρισάγια κάθε τόσο

γιὰ νὰ δοθεῖ ἡ ὑπηκοότητα νεκροῦ

στὸν κεκοιμημένον δοῦλον σου.

Ὕψιστε, τί ἐννοεῖς

ἄλλο νεκρὸς καὶ ἄλλο δοῦλος.

Κι ἀπὸ πότε ἐπιτρέπεται

νὰ κοιμοῦνται ἔτσι βαθιὰ

ἀτιμώρητοι οἱ δοῦλοι.

Τὸν κεκοιμημένον δοῦλον σου.

Θέ μου, ἂν ἀπελευθερώνει ὁ θάνατος

ὅπως μᾶς τὸ ὑπόσχεται παρήγορη

ἡ γλυκύτατη ἀβεβαιότης, ἐσὺ

γιατί τὸν θὲς ντὲ καὶ καλὰ δουλέμπορο;

Τὸν κεκοιμημένον.

Περὶ ὕπνου πρόκειται, Κύριε;

Μὰ τοῦ κολλάει ὕπνος τοῦ νεκροῦ

ἔτσι εὔκολα νυστάζει ἡ ἀπώλεια τῆς ζωῆς;

Ἐδῶ ἐμεῖς, δοῦλοι τοῦ ἀπάνω κόσμου ἀκόμα

κι ὅμως ποιὸς κλείνει μάτι

ἂν δὲν τὸν νανουρίσει ὅπως ξέρει

μόνο ἡ γιαγιά του ἡ ἀβεβαιότης

μὲ τὴ γλυκεῖα της ρόδινη ἀφύπνιση.

Κύριε, μήπως ὅταν ἐνέκρινες

αὐτοὺς τοὺς ἀνελέητους ἀνταγωνιστικοὺς ψαλμοὺς

ἤσουν ἀκόμη ἄνθρωπος;

Η ΠΕΡΙΦΡΑΣΤΙΚΗ ΠΕΤΡΑ

Μίλα.

Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.

Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.

Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,

ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ

μὲ τὴν ἀοριστία

Πές:

«ἄδικα»,

«δέντρο»,

«γυμνό».

Πές:

«θὰ δοῦμε»,

«ἀστάθμητο»,

«βάρος».

Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται

μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.

Μίλα.

Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.

Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς

ἀρχίζει ἡ θάλασσα.

Πὲς κάτι.

Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.

Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει

ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.

Πὲς «στιγμή»,

ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,

μὴν τὴ σῴζεις,

πὲς

«δὲν ἄκουσα».

Μίλα.

Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,

ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:

ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,

σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.

Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα

στὴν τύχη.

Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.

Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,

πὲς «ἐλάχιστη»,

ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.

Ἐλάχιστη

αἴσθηση,

λύπη

ὁλόκληρη

δική μου.

Ὁλόκληρη νύχτα.

Μίλα.

Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.

Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.

Πὲς «πέτρα»,

ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.

Ἔτσι, ἴσα ἴσα,

νὰ βάλω ἕναν τίτλο

σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια.

 Κική Δημουλά

Δεν ξέρω τί άλλο να προσθέσω. Δεν θέλω τίποτε άλλο να προσθέσω. Είναι τώρα μέρες που τελείωσαν τα λόγια μου, χαλίκια που αναμασώ και καταπίνω βαριά. Τα φτερά μου τα πούλησα για λίγα ανεξίτηλα σημάδια απουσίας.Και πορεύομαι  κουβαλώντας το σαρκίο μου ακρωτηριασμένο.