Καλό μήνα!

Νομίζω ότι δε θα μπορούσα να βρω καλύτερο τρόπο να σας εκφράσω τί σημαίνει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, η Άνοιξη από τη φωτογραφία του αξιόλογου συναδέλφου  κ. Ευαγγελάκη Λεωνίδα. Είναι από την αφή της Ολυμπιακή φλόγας για τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου αλλά πάντα συγκλονιστική!

Κουβάλησες μαζί  χθες τα γηρατειά σου.

Ούτε ίχνος ψιμύθιου άλλοθι, φθηνά αγορασμένου.

Ούτε ίχνος ψιθύρου, ακριβά τιμολογημένου.

Μου γύρισες την πλάτη 

μήπως και φυλαχθείς από τα αδρανή σου συναισθήματα

τιμής ένεκεν για τους θανάτους σου

που ευπρεπώς κήδεψα.

Μεσούσης νυκτός
πριν τρις αλέκτωρ λαλήσει, σε πούλησα
για μια ψυχή
που μόνο προσωρινότητα μου δίνει:
λίγο από το χρόνο της
τίποτα 
από τη ζωή της.
Με μια ευφυία αδιανόητη βολεύει τα βήματά της 
δίπλα στα δικά μου.
Και εγώ μόνιμα πορεύομαι
χωρίς τίποτα 
να περιμένω.

http://www.vafiadis-art.com/
Αισθάνομαι ασφαλής όταν γνωρίζω ανθρώπους εμνευσμένους όπως ο  Κωνσταντίνος Βαφειάδης.Ο σεμνός και πολυτάλαντος συνάδελφος εδώ και χρόνια ως γνήσιος εργάτης της τέχνης μετουσιώνει τη Βυζαντινή παράδοση, την ανανεώνει και την επαναπροσδιορίζει όπως της αρμόζει. Με το θάρρος και την επιστημοσύνη του αυτός ,ο αληθινά πολυπράγμων με συγκινεί με τη δύναμή του να τιθασεύει τα χρώματα, τις απλές γραμμές και να γεφυρώνει τις ψυχές μας με τον ουρανό.

Η ΓΛYKΥΤΑΤΗ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΣ

Τρισάγια κάθε τόσο

γιὰ νὰ δοθεῖ ἡ ὑπηκοότητα νεκροῦ

στὸν κεκοιμημένον δοῦλον σου.

Ὕψιστε, τί ἐννοεῖς

ἄλλο νεκρὸς καὶ ἄλλο δοῦλος.

Κι ἀπὸ πότε ἐπιτρέπεται

νὰ κοιμοῦνται ἔτσι βαθιὰ

ἀτιμώρητοι οἱ δοῦλοι.

Τὸν κεκοιμημένον δοῦλον σου.

Θέ μου, ἂν ἀπελευθερώνει ὁ θάνατος

ὅπως μᾶς τὸ ὑπόσχεται παρήγορη

ἡ γλυκύτατη ἀβεβαιότης, ἐσὺ

γιατί τὸν θὲς ντὲ καὶ καλὰ δουλέμπορο;

Τὸν κεκοιμημένον.

Περὶ ὕπνου πρόκειται, Κύριε;

Μὰ τοῦ κολλάει ὕπνος τοῦ νεκροῦ

ἔτσι εὔκολα νυστάζει ἡ ἀπώλεια τῆς ζωῆς;

Ἐδῶ ἐμεῖς, δοῦλοι τοῦ ἀπάνω κόσμου ἀκόμα

κι ὅμως ποιὸς κλείνει μάτι

ἂν δὲν τὸν νανουρίσει ὅπως ξέρει

μόνο ἡ γιαγιά του ἡ ἀβεβαιότης

μὲ τὴ γλυκεῖα της ρόδινη ἀφύπνιση.

Κύριε, μήπως ὅταν ἐνέκρινες

αὐτοὺς τοὺς ἀνελέητους ἀνταγωνιστικοὺς ψαλμοὺς

ἤσουν ἀκόμη ἄνθρωπος;

Η ΠΕΡΙΦΡΑΣΤΙΚΗ ΠΕΤΡΑ

Μίλα.

Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.

Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.

Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,

ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ

μὲ τὴν ἀοριστία

Πές:

«ἄδικα»,

«δέντρο»,

«γυμνό».

Πές:

«θὰ δοῦμε»,

«ἀστάθμητο»,

«βάρος».

Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται

μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.

Μίλα.

Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.

Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς

ἀρχίζει ἡ θάλασσα.

Πὲς κάτι.

Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.

Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει

ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.

Πὲς «στιγμή»,

ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,

μὴν τὴ σῴζεις,

πὲς

«δὲν ἄκουσα».

Μίλα.

Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,

ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:

ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,

σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.

Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα

στὴν τύχη.

Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.

Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,

πὲς «ἐλάχιστη»,

ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.

Ἐλάχιστη

αἴσθηση,

λύπη

ὁλόκληρη

δική μου.

Ὁλόκληρη νύχτα.

Μίλα.

Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.

Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.

Πὲς «πέτρα»,

ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.

Ἔτσι, ἴσα ἴσα,

νὰ βάλω ἕναν τίτλο

σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια.

 Κική Δημουλά

Δεν ξέρω τί άλλο να προσθέσω. Δεν θέλω τίποτε άλλο να προσθέσω. Είναι τώρα μέρες που τελείωσαν τα λόγια μου, χαλίκια που αναμασώ και καταπίνω βαριά. Τα φτερά μου τα πούλησα για λίγα ανεξίτηλα σημάδια απουσίας.Και πορεύομαι  κουβαλώντας το σαρκίο μου ακρωτηριασμένο.

Ετοιμάζομαι για την επιστροφή μου στην πατρίδα μου.Κάθε φορά που παίρνω το δρόμο της η ψυχή μου γεμίζει γαλήνη. Εκεί περιτριγυρισμένη από ατελείωτα βουνά και εκτάσεις που χρυσίζουν φρέσκους βλαστούς και φυλλώματα βελούδινα, εγώ αισθάνομαι τη θαλπωρή να με κυριεύει και την ύπαρξή μου να ανακουφίζεται.
Περίεργο μέρος τα Γρεβενά. Έχουν κρατήσει την καθαρότητα της ζωής, τη σεμνότητα του βλέμματος και την αλήθεια της αγάπης. Στους ανθρώπους που άφησα εκεί, μετά τη μετανάστευσή μου στην Αθήνα, βρίσκω όσα συχνά ξεχνώ πως υπάρχουν: την αγάπη άνευ όρων και ανταλλάγματος, την απλότητα της ζωής, το σεβασμό στην παράδοση και την αγωνία της ιστορικής συνέχειας.
Με τόσα δώρα φορτωμένα στην καρδιά μου εδώ και χρόνια μαζεύω ό,τι μπορώ να σώσω από τον εκμοντερνισμό, καλύτερα το βόλεμα  του έτοιμου και καλοσχηματισμένου, για στηρίξω αυτή την αγωνία, να μην χαθούν τα δικά μας προγονικά. Έτσι πιο έντιμα θα αντικρίσω όλους εκείνους που αναπαύονται στα δικά μου ιερά χώματα όταν έρθει η ώρα.
Ανάμεσα σε έθιμα της Πασχαλιάς  που άντεξαν στο χάσιμο του χρόνου  έφτασε στις μέρες μας και η περδίκα.

Χρησιμοποιώντας ένα κοντύλι, δηλαδή μια κληματόβεργα τρυπημένη με ένα μικρό μεταλλικό σωληνάκι, ζωγραφίζουμε επάνω σε άβραστα αυγά με κερί μέλισσας και ύστερα τα βάφουμε. Τα σχέδια που χρησιμοποιούμε είναι τα ίδια εδώ και χρόνια: το στάχυ, η παπαρούνα, το κυπαρίσσι, τα ολοπλούμιστα λουλούδια και οι γνωστές ευχές για το Πάσχα σε συντομογραφία. Βέβαια δε λείπει και η πρωτοτυπία, ήτοι νέα σχέδια πάντα, όμως, φυτικά.

Αυτά τα αυγά κάθε χρόνο τα ζωγραφίζουμε υπομονετικά όλα τα βράδια μέχρι τη Μεγάλη Πέμπτη που θα τα βάψουμε χωρίς ξύδι για να μη χαλάσει το κερί.Θα τα μοιράσουμε στους επισκέπτες του Πάσχα και θα τα αφήσουμε στα μνήματα την Κυριακή στην Αγάπη. Σας τα χαρίζω, λοιπόν με όλη μου την αγάπη και σας εύχομαι Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση  ψυχής.