Κάθε φορά που σφάζεις τον ουρανό
τα βράδυα μαζεύω επιμελώς τα κομμάτια μου.
Πάντα, όμως, κάποια ερείπια τα χάνω.
Φριχτά κουράστηκα 
να ψάχνω στο Έρεβος συντρίμια που δεν πιάνουν τα βλέμματα.
Σιγά-σιγά ,κάθε φορά λίγο από την ψυχή μου έτσι χάνω. 
Στο τέλος δε θα μείνει κανένα γυαλάκι να κατοικήσω.